Jonathan Holslag deelde zaterdag het opiniestuk “Alibaba en de winkelstraatrovers” van Grete Remen op KNACK via zijn Facebook. Ergens in de discussie greep hij in, na oneigenlijke opmerkingen t.a.v. Remen:
Een partij is [echter] geen monoliet en er bestaan diverse opinies.
Voor mij de gelegenheid
1/ om nog eens te zeggen dat ook míjn persoonlijke opinie – vertolkt op deze blog – niet te verwarren valt met de standpunten van de beweging waarvoor ik werk.
2/ om een voor deze blog even relevante recente opinie van de politica/bedrijfsleider uit mijn buurgemeente integraal met u te delen: “Chocoladeleveranciers van Sint op ‘Naughty List’“.
Ik knipte en plakte het hieronder, recht van de website van Grete.
Maar eerst sprak ik haar nog even aan als CEO van Damhert Nutrition. Haar bedrijf heeft immers ook producten op de markt met cacao/chocolade in verwerkt: “komt die ook van stoute chocoladeleveranciers?” en “is het een optie om te bekijken of dit via fairtrade te organiseren is?”
Grete Remen: “Onze chocolade komt niet van Callebaut maar van een andere grote Belgische inkoper. Maar je mag altijd suggesties doen.”
OPINIESTUK:
Chocoladeleveranciers van Sint op ‘Naughty List’
Over drie weken komt de Goedheiligman, vergezeld van zijn knechten, persoonlijk langs met tal van zoetigheden. De kilo’s chocolade liggen echter al weken in de rekken. Chocolade figuurtjes, sigaren en letters moeten immers de schoentjes gevuld houden tot 6 december. De dag waarop de chocolade Zwarte Pieten het kersverse speelgoed flankeren op het bord voor de Sint. De Sint heeft die dag veel werk. Te veel om zich af te vragen waar al dat lekkers vandaan komt. Mighty Earth besloot hem hiermee te helpen. De conclusie: er zijn veel stoute leveranciers dit jaar.
De Sint ziet jaar na jaar de vraag naar chocolade stijgen. Gelukkig voor hem staan Mars, Nestlé en Callebaut in de rij om die vraag te vraag te beantwoorden met hun uitgebreid assortiment. Net dat assortiment blijkt nu bij te dragen tot kinderarbeid en ontbossing in Afrika. Vooral Ghana en Ivoorkust voelen de impact van onze drang naar chocolade. Zo zijn de lokale ambtenaren in die gebieden niet bang om hun handen vuil te maken. Zou de landbouwpremie die Callebaut belooft aan haar boeren even hoog zijn als de steekpenningen die ze uitkeert aan de lokale politici?
Die steekpenningen verzekeren een constante stroom aan cacaobonen. Dat daarvoor een beschermd bos moet sneuvelen is bijzaak. De lokale boeren branden tegen betaling de bossen plat om nieuwe plantages op te richten. Zo kon sinds het begin van de eeuw de ontbossing van beschermde gebieden verdubbelen. Onbeschermde gebieden staan er vanzelfsprekend nog slechter voor. Tegen 2030 zou de bebossing in de landen dramatische proporties vertonen.
Kinderarbeid is allesbehalve een vaag begrip. Duurzaamheid mag niet uitgehold worden tot een abstract ideaal. Transparantie is hier een belangrijke sleutel. Europa vraagt al aan bedrijven om meer te rapporteren over ketentransparantie, sociale en personele aangelegenheden en mensenrechtenschendingen. Maar we moeten verder gaan.
De chocoladereuzen erkennen het probleem en zijn bereid om tot actie over te gaan. Zo zou Callebaut in 2025 helemaal ‘vrij’ kunnen zijn. Misschien dat een krachtig signaal van de Sint dat proces kan versnellen? We weten nu dat ook 2 miljoen kinderen werken in de cacao-industrie in Ivoorkust en omstreken.
Oneerlijke concurrentie, slaven – en kinderarbeid en milieuvervuiling horen niet thuis bij een kinderfeest. De daders hadden al lang moeten inzien dat boontje om zijn loontje komt.